Από άποψη αρχής συμφωνώ ότι η ουσία του εκμεταλλετυικού συστήματος δεν αλλάζει από τις εκλογές, ή αυτό που είπε αλλιώς ο Μαρξ με την διάσημη φράση του : “αν οι εκλογές άλλαζαν κάτι θα ήταν παράνομες”.
Από την σκοπιά της τακτικής εκτιμώ ότι υπό προϋποθέσεις η συμμετοχή μπορεί να είναι ένα καλό προπαγανδιστικό γήπεδο υπό την προϋπόθεση να μην έχεις αυταπάτες για αυτές καθεαυτές τις εκλογικές διαδικασίες και τα όρια τους.
Σύμφωνώ 100% με τους πολύ αυστηρούς όρους που η νεαρή Κομιντέρν είχε θέσει στα νεαρά ΚΚ το 1921 σχετικά με τους όρους και τις προϋποθέσεις συμμετοχής σε αυτές και το πώς πρέπει να ελέγχουν τα μέλη της βάσης κάποιον υποψήφιο που πρέπει να επιλέξουν.
Θα το βρω κάποια στιγμή σε ηλεκτρονική μορφή και θα το ανεβάσω (ίσως την παραμονή των εκλογών να ταίριαζε καλύτερα).
Σε γενικές γραμμές:
1. υποταγή των αναγκών του εκλογικού αγώνα στις ανάγκες του κοινωνικού αγώνα (πχ δεν αναστέλω απεργίες, καταλήψεις και άλλες κινητοποίήσεις για να πάω σε κάλπες)
2. αποφυγή του ψηφοσυλλεκτικού οπορτουνισμού που τάζει λαγούς με πετραχήλια για να αποσπάσει ψήφους.
3. να λες ξεκάθαρα την άποψη και τις προθέσεις σου στην κοινωνία και να μην προσαρμόζεις τον λόγο σου στην λεγόμενη “κοινή γνώμη” για να γίνεις αρεστός. Η “κοινή γνώμη” δεν ύπάρχει αλλά είναι μια ιδεοληπτική κατασκευή της αστικής ταξης και των μηχανισμών της, χειραγώγησης της κοινωνίας.
4. προειδοποίηση για την επόμενη μέρα των εκλογών (που στις μέρες μας είναι επίκαιρη)
5. πάνω απ’όλα η προπαγάνδιση της αντίληψης ότι το κοινοβουλευτικό παιχνίδι είναι μηχανισμός του κράτους (μαζί και του γραφειοκρατικού αυτοδιοικητικού) και πρέπει να καταργηθεί και να αντικατασταθεί από το αυτεξούσιο της κοινωνίας, το αυτοργανωμένο σε συμβούλια με αντιπροσώπους αιρετούς / ανακλητούς.
Στην παρούσα συγκυρία και σε αυτές τις συγκεκριμένες εκλογές, εκτός από τους εκλογολάγνους και τους εκλογοκλάστες, υπάρχουν και οι απεγνωσμένοι και αηδιασμένοι με την πολιτική.
Θεωρώ ότι είναι κατανοητή η αντίδραση της αποχής ειδικά εκεί που δεν έχεις και τι να ρίξεις.
Ειδικά στις νέες θεσμικές οντότητες των περιφεριών του Καλλικρατη που δεν θα είναι σε θέση να λειτουργούν κιόλας την επαύριον των εκλογών ή σε δήμους και κοινότητες που συγχωνεύτηκαν με το ζόρι και χωρίς η εξουσία να ρωτήσει τους πολίτες.
Όπως και να χει πρέπει να πέσει άγριο μαύρισμα στα κόμματα του ΔΝΤ.
Πιο ολοκληρωμένα η άποψη μου εδώ
Στις φυλακές του ΔΝΤ και της ΕΕ δεν διαλέγουμε δεσμοφύλακα!
03/11/2010 στις 23:00