H ΑΥΓΗ: «Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον Συνασπισμό, ο Αλέκος Αλαβάνος»

http://www.avgi.gr/ArticleActionshow.action?articleID=572812Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από τον Συνασπισμό, ο Αλέκος Αλαβάνος»

 

Ημερομηνία δημοσίευσης: 10/10/2010

ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΚΟΤΑΡΙΔΗ*

Θλίβομαι μέχρι παραλύσεως, όταν βλέπω πρακτικές ευτελισμού, ηθικής και πολιτικής εξόντωσης του σ. Αλαβάνου. Αν κάτι «αποκαλύπτεται» τελικά, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκπτωση των αρχών και των αξιών της δικής μας αριστεράς

Τάδε έφη Μπαλτάς, που «αποκάλυψε» επιτέλους το «φαινόμενο Αλαβάνος», έδειξε τις «ιδιοτροπίες» του ανδρός -και η ταφόπλακα έτοιμη. Η ιστορία λοιπόν τραβά την ανηφόρα με τον Αλαβάνο στο επίκεντρο, προϊόν εκβιασμών και εκβιαστής ο ίδιος, που επιβάλλει και στοιχηματίζει μέσα στην ερημιά που αρμόζει σε αρχηγό του ΣΥΝ. Μόνος και «αυτοεξυπηρετούμενος», ήρθε από την ευρωβουλή στην ευρύχωρη Β' Αθήνας, έγινε αρχηγός μέσω εκβιασμών και μετά άρχισε να εκβιάζει [... κ.λπ...] κι άλλαξε ρότα ο ερημίτης, επέβαλε την απουσία του από τις ευρωεκλογές και τις εκλογές, επέβαλε και ένα μέτωπο να μας βρίσκεται, κι άντε πάλι η ερημιά και οι τίτλοι τέλους στο χρονικό του ηγεμόνα από τον Αριστείδη Μπαλτά.
Ωραιότατη ιστορία και το σκηνικό μελετημένο: αδιαβάθμητο χρωματικά γκρι, απουσία άλλων που φωταγωγεί τον μονολογούντα: κόμμα, μέλη και φίλοι, καταστατικά και διαδικασίες, τόσος κόσμος στους δρόμους χαμένος στο γκρι, κανείς δεν φαίνεται και κανείς δεν χρειάζεται στις ενικού αριθμού ερμηνείες. Αυτό κι αν είναι παράδοξο: το κόμμα αόρατος κομπάρσος και θεατής, σκηνικό του «φαινομένου» και καταναλωτής των στοιχημάτων του. Το «φαινόμενο Αλαβάνος» εξαντλείται τελικά σε ένα μονόπρακτο με μονόλογους κι από 'δώ πάν’ κι άλλοι.
Κι ας λένε μερικοί ότι τα πράγματα δεν μπορεί να είναι έτσι και ας επιμένουν ότι θυμούνται καλά παλιούς και νέους συντρόφους να ζωντανεύουν τις παρέες, να επιμένουν εκεί στον δρόμο, λουσμένοι στα δακρυγόνα με τις σημαίες του κόμματος πάλι ψηλά κι ύστερα να μένουν σύξυλοι και να σκύβουν το κεφάλι μέχρι να φύγει το χτικιό. Τότε, το θυμούνται καλά, εκτός από τους επαγγελματίες προφήτες που μοίραζαν αναθέματα μια στον Αλαβάνο και μια στον Τσίπρα, οι πολλοί, αυτούς που αγνοεί ο ΑΜ και δεν χωράνε στις ερμηνείες του, κράτησαν τον ΣΥΡΙΖΑ όρθιο, δεν κάθισαν στα φραξιονιστικά αυγά τους στοιχηματίζοντας σε προέδρους που στοιχηματίζουν με την ιστορία, ψήφισαν τον εαυτό τους και όχι τα «συνεκτικά σχέδια», αναζωογόνησαν την ελπίδα και διατύπωσαν πάλι το ερώτημα που στοιχειώνει τα επιτελεία: «τι έγινε ρε παιδιά;» Ο πρόεδρος και οι ιδιοτροπίες του μόνο; Και το κόμμα πού ήταν; Καθοδήγηση και εκτελεστικά γραφεία, πλήθος στελεχών και συνιστωσών τα 'ριξαν όλα σε προέδρους και βολεύτηκαν στο γκρι, στο βασίλειο του ακαταλόγιστου;
Μάλλον ήμαστε σε διαφορετικά κόμματα, γιατί στο δικό μου αλλάζουμε τα φώτα σε προέδρους που τολμούν να διανοηθούν ότι διαθέτουν «πολιτικό κεφάλαιο». Για το κόμμα πάντως που ήτανε ο Α. Μπαλτά, δεν φαίνεται να αναλαμβάνει καμία απολύτως ευθύνη για το ότι ήταν εκεί, παρών σε εκβιασμούς (σε αριστερό κόμμα!), μάρτυρας της απουσίας μελών, οργάνων, διαδικασιών, μαζικού κινήματος από τον ορίζοντα της προεδρευομένης αριστεράς. Και τώρα, που ανακαλύπτει τη βαθύτερη ουσία των «φαινομένων», ανοίγει το κουτί της Πανδώρας, μπας και μας πείσει ότι στον πάτο του δεν υπάρχει καν η Ελπίδα.
Ακόμα κι αν «φταίει για όλα ο Αλαβάνος», επιτρέπονται κακογουστιές όπως «θα απελευθερώσει την Αττική» ή κουφαμάρες όπως «δεν έχει συνεκτικό σχέδιο»; Ζήλεψε η ευγενής ανανεωτική αριστερά τον παραξυσμό της φαιοσταλινικής αλητείας που ρωτάει κάθε τόσο «πόσα λεφτά έχει ο Αλαβάνος»; Πώς του 'ρθε του Μπαλτά να παρασυρθεί σε ευτελή επικοινωνιακά τερτίπια και να βάλει το όνομα του σ. Αλαβάνου, κατά σειρά και κλιμακωτά, δίπλα στου Αντρέα, του Βενιζέλου, του Σόλωνα και του Χαμουραμπί; Αλλά και το ότι δεν αναγνωρίζει στον σ. Αλαβάνο «στοιχειώδη πολιτική σοβαρότητα» είναι απρεπές και ενδεικτικό της κατάντιας μας. Πνιγμένοι σε μια κουταλιά δημοσκοπικό νερό, στέλνουμε (εξορκίζουμε;;;) τον Αλαβάνο στα υψίπεδα του Θιβέτ ή του Ολύμπου και δεν καταλαβαίνουμε ότι ξαναγυρίσαμε σε πολιτικούς αρχαϊσμούς ή ότι εξοικειωθήκαμε με πρακτικές ηθικής και πολιτικής εξόντωσης; Είναι περήφανος ο Μπαλτάς για αυτά που είπε; Πάλι δεν καταλαβαίνουμε;
Μαζεύουμε ακόμα τα κομμάτια της διάσπασης του κόμματος και του ΣΥΡΙΖΑ -τόσο καιρό κομμάτια διασπάσεων μαζεύαμε -γιατί τι άλλο ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ, όχι για τους «καρτολογούντες» αναίτια, αλλά για τους άλλους που τους περίμεναν υπομονετικά να βάλουν μυαλό…) Και είναι ν’ απορεί κανείς για το πού μπορεί να φτάσουν τα φραξιονιστικά τζιμάνια μέχρι να φάνε σύριζα (τυχαίο; Δε νομίζω!) τα νύχια τους, γιατί, εκτός από φαντάσματα και «φαινόμενα», ορατός εχθρός δεν θα τους μείνει.
Δεν ήμουν ποτέ και με κανέναν πρόεδρο -το βρίσκω μάλιστα απολύτως δεξιό και συνάμα αντιαισθητικό να είσαι με τον πρόεδρο σε αριστερό κόμμα. Αν εξαιρέσει κανείς τον Δεκέμβρη (θα επανέλθω εν καιρώ στις ατάκες περί «εργατικού Δεκέμβρη», για την αποστροφή και τη σαγήνη που ασκεί το ρεμπελιό των ποπολάρων), δεν πολυσυμφωνούσα με τον σ. Αλαβάνο και ήμουν ανάμεσα στους ελάχιστους που μίλησαν τότε. Αλλά θλίβομαι μέχρι παραλύσεως, όταν βλέπω πρακτικές ευτελισμού, ηθικής και πολιτικής εξόντωσης του σ. Αλαβάνου. Αν κάτι «αποκαλύπτεται» τελικά, αυτό δεν είναι τίποτα άλλο παρά η έκπτωση των αρχών και των αξιών της δικής μας αριστεράς, εν ονόματι εσωκομματικών παιχνιδιών «ζωής και θανάτου» ανά τρίμηνο και δημοσκοπικών επιδόσεων στον γάμο του Καραγκιόζη, μακράν δυστυχώς της ηθικής και της αισθητικής της αριστεράς.
Όμως, η «αποκαλυπτική» φύση του κειμένου του Α. Μπαλτά είναι συνάμα εκνευριστική για όλους εμάς, που δεν χρειαζόμαστε προφήτες να εξηγούν το παρελθόν, τους εκ πεποιθήσεως αλλεργικούς σε οτιδήποτε καταστρέφει τις εξισωτικές παραδόσεις του αναρχοκομμουνιστικού κινήματος και καταρρακώνει την ηθική υπεροχή των κομμάτων και των οργανώσεών μας.
Η αριστερά υπάρχει πέραν του κοντού βίου του Αλαβάνου, του Φλωράκη, του Κύρκου, του Ζαχαριάδη. Και οι αριστεροί είναι εξ ορισμού ενάντια σε αρχηγούς. Γιατί πρωτίστως τους τιμούν ως όμοιούς τους, δεν τους λοιδορούν ως φορείς εξατομικευμένου «πολιτικού κεφαλαίου» και καπάτσους. Επιμένουν να νομίζουν (οι αφελείς! αλλά έτσι είμαστε) ότι διεξάγουν μαζικούς πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και δεν στοιχηματίζουν στο χρηματιστήριο της μηντιακής πολιτικής αγοράς. Γι' αυτό η ιστορία που διηγείται ο Μπαλτάς είναι μια δεξιά ιστορία: έχει έναν αρχηγό που φέρεται να κάνει ό,τι του κατεβαίνει και η άρθρωσή της προϋποθέτει την απουσία συντεταγμένων αριστερών, ανυπαρξία οργάνων, διαδικασιών κόμματος. Αλλιώς δεν βγαίνει κι αυτό που μένει είναι μια απορία: «Τι έκανες τότε, ως μέλος του κόμματος, Μπαλτά, με το καταστατικό αόρατο, τα μέλη σκηνικά και τους προέδρους «ιδιότροπους». Τώρα ξύπνησες, που έφυγε ο Αλαβάνος;»
Κάποιοι, χωρίς «τασικές ιδιοτέλειες» δεν κρύψαμε ούτε ανακαλύψαμε τα «φαινόμενα» ετεροχρονισμένα και κατά περίπτωση: με τις «μη-απευθύνσιμες» διαφωνίες στον έρημο τόπο των απλών μελών ρητές και με το τίμημα πληρωμένο στο ακέραιο.


* Γραμματέας της Π.Κ. ΑΕΙ-ΤΕΙ Αθήνας